Çok mutsuzum anne

Çünkü ölümü tanıyorum artık, bilmenin laneti. Bak başıma ne geldi bugün. Dün arkadaşımla bir şekilde kediye kullanırız diye bahsettiğimiz siyah beyaz şalın bugün bir kediciğe kefen oldu. Şaka gibi...

Bir de o kedicik meğer her akşam iş çıkışı gözüne iyileşsin diye krem sürmeye gelen kişinin getirdiği kediciğiymiş... Haberi olur mu ki? Ne kadar büyümüş sıpa, tanıyamadım, adamın içine doğar mı? Çarpıp da bir de üzerine utanmadan hala nefes alan, can çekişen bebeğini bir de çöpe attıklarını bir şekilde hisseder mi?

http://bigcatsdiary.blogspot.com/2012/07/sizin-insanlgnz.html

Onu bulduğumda da, veterinerin teşhisinde de öleceğini biliyordum, çünkü artık ölümü tanıyorum. Canımın içine transamine çıkardıklarında ağlamaya başladım, aklıma sen düştün. Diyemedim uğraşmayın Azrail başında bekliyor, sadece daha fazla acı çekecek böyle.


Şimdi o da kedi cennetinde, hayatımda ilk kez bir kediyi uyutmaktan başka bir çarem kalmadı. Ölümü izledim, içim bomboş, çok mutsuzum anne. Çok bitkinim. Keşke senin gibi güçlü olabilseydim. İnsanlar seni tanımadıkları için beni güçlü sanıyorlar...