Aslında başka bir şiirle başlayacaktım ya da başlamalıydım ve hatta başladım.
Tepeleri aşamıyorum
Alaşağı edilmiş sistem
Haplarla yaşıyorum
Bunun için şükredemem
Leonard Cohen
Anlam veremediğim bir karışıklık var. Herkes bir aşağı, bir yukarı sürekli hareket halinde. Okulun binasına bakıyorum, buz gibi ve bomboş. İnsanlar sokakta. Hepsi yangından bir şey kaçırır gibi kendilerini kaçırıyor belirsiz bir tufandan. Sokakları arşınlamaya başlıyorum. Yokuşlar en zorları çünkü yer yer uçurumlarla kesiliyorlar, atlamak gerek ve herhangi bir kayaya çarpıp parçalanmamak gerek. Şimdiye kadar enteresan bir şekilde ölmemeyi başardım. Tanıdık bir sokağa geldim, çocukluğumun ilk evi. Bakkalın oradaki kestirmeyi kullanıyorum. O duvardan yere bir yerimi incitmeden inmeyi başarırsam sonrasında başka tehlike yok gibi. Kestirmeden apartmanın girişinin olduğu sokağa çıktığımda üst sokaktan gelen anneannemi görüyorum. Koşarak girişe doğru gidiyor. Gitmemesi lazım. Biraz önce bomba ihbarı yapılmış, insanlar o yüzden kaçışıyormuş. Yolundan çevirmesi zor, uzun bacaklarıyla hızlı ve emin adımlar atan anneannemin üzerine atlıyorum. Beton bir plakanın üzerine düşüyoruz. Durdurabilmek için atlamaktan başka şansım yoktu. Öylece uzanıyor anneannem, ona sarılıp ağlamaya başlıyorum, ağlamaya çalışıyorum aslında, hıçkırıklar göğsümde kitleniyor. Bana sarılmıyor, hiçbir şey demiyor. Öylece uzanıyoruz.
Onu bombadan kurtardım, ölmeyecek.
