28 Ocak 2012 Cumartesi

bence yalnızlık

twitter'ın bu trending topic'i aklıma ne zamandır yazacağım bir diyaloğu getirdi,

- ev arkadaşı alsan ya aslında? niye kabul etmedin? ne güzel olurdu masrafını paylaşırdı? vır vır vır
+ yahu niye alayım ev arkadaşı?
- işte masrafını paylaşırdı
+ 3 5 kuruş az masrafım olacak diye tüm huzurumu feda edeyim, öyle mi?
- ya canım sana arkadaş da olurdu hem...
+ saçmalama, hem senin düşündüğün gibi işlemiyor bu işler... bir de başkasının masrafını çekmek durumunda kalıyorsun, böyle en azından kendi hesabımı biliyorum
- ya ama böyle de yalnızsın... iyi olurdu birisi olsaydı...
+ ay yeter! bana koymuyor o evde yalnız olmak!
- ama senin o evde yalnız olman bana koyuyor!(ağlamaklı)

empati deriz ya hep, aslında yok öyle bir şey, kendini başkasının yerine koyarken kendin nasıl tepki verirdin, nasıl yaşardın ı koyuyorsun... karşı tarafın da aynı senin gibi yaşayacağını düşünüp ona göre tepki veriyorsun;

- aa kulağında küpe var, ne güzel! ben 6 ay bir şey takamamıştım... -annemin hediyesi ve benim yanlışlıkla deldiğim yer, hep durur, hiç çıkarmam, özel bir çaba yok-


çünkü herkesin yası, herkesin içinde bulunduğu durumla nasıl baş ettiği, ona özgüdür. yalnızlık öcü değildir, korkulacak bir şey değildir... o evden çıksan aslında...larla karşındakini boğma o nedenle, çözümle gel, sorunla değil... konuştuğum her iki kişiden birisinin o evi değiştirsen aslında demesi beni ne kadar bunalttı bilemezsin, sebep göster? nedir? kötü anılar mı? iyi anılar mı? anılar mı? neden bu kadar eminsin bunların beni kötü edeceğine ve niye beni kötü etsin? evimde huzurluyum derken, i do mean it, gerçekten diyorum.

üzüleceğimi sandığınız şeylere üzülmezken, üzüleceğimin aklınızın ucundan bile geçmeyeceği şeyler beni üzüyor.

 hayal ettiğiniz kadar kötü ve zor bir şey değil, hatta çoğu kişinin başaramadığı bir var olma halidir.


Yalnız olmak, yalnız olabilmektir, güçlü bir ruh halidir. Bağımsızdır. Korkmayın, ihtiyacınız olduğu zaman ve sürelerde yalnız kalın, iyi gelecek. En azından kötü gelmeyecek çünkü en acıtan yalnızlık sözlerinizin karşıya ulaşmadığı anlardır. 

Bazen de sizin kendinize söyleyemedikleriniz karşıdan bir yerlerden gelip kalbinizde yankısını bulur.

Mesela amelie poulain o geceyi o kadar güzel anlatmış ki, ben farkında bile değildim çünkü o an sadece yaşamam gerekiyordu:

hastane koridorlarında ordan oraya koştururken kendini bile emanet edecek birini bulamamaktır bazen.
(amelie poulain, 17.05.2011 23:12)

14 Ocak 2012 Cumartesi

Geçtiğimiz babalar günü...

...19 Haziran'mış meğer, ilk kez bir babalar günün farkında olmadım, belki de gecesinde babama en güzel hediyeyi verdiğim içindir, bilemiyorum. 19 Haziran'da babası hayatta olanlar babalar gününü kutlarken ben bir de annesizliğe hazırlanıyordum, muşum.